Onrust in m'n hoofd.
Spoken in m'n gedachten die alles wat logisch lijkt onlogisch doen lijken.
Twijfel, altijd twijfel.

Gevolg van deze immer aanwezige twijfel is een zoeken naar balans, waardoor er twee soorten schilderijen ontstaan.

Een serie schilderijen, beginnend vanuit een zelfgemaakte zekerheid. Een vooraf opgezet stramien in alle rust die deze zelfgemaakte zekerheid met zich meebrengt, invullen, cq opbouwen.
Het werken aan deze schilderijen werkt als mediteren. De concentratie is alleen gericht op het binnen de lijnen van het stramien blijven zonder onbekende wegen te exploiteren. Alleen gericht op wat ik zeker denk te weten. Storende invloeden van buitenaf loslaten, niet van invloed laten zijn.

En een serie schilderijen, beginnend vanuit onzekerheid, vanuit onwetendheid, vanuit openstaan voor wat er komt. Steeds reagerend op de laatste handeling.
Beginnend met een maagdelijk wit doek en de onzekerheid over de perfectie hiervan.
Het idee dat het altijd beter kan, mooier, rijker, persoonlijker.
Dan de eerste penseelstreek waarmee een begin van chaos wordt geschapen en vanuit dit begin van chaos de rust weer proberen te vinden.

Uiteindelijk kan door acceptatie zelfs rust gevonden worden in disharmonie.

Verstilling door te aanvaarden dat het is zoals het is.